اشعار مجید سعدآبادی

وقتی مُردَم
اسکلتم را رنگ بزنید و
به آزمایشگاه مدرسه ای هدیه کنید
خودم برای همه توضیح می دهم:
بچّه ها
این جای خالی قلب است
که با کوچک ترین بی احتیاطی
آتش می گیرد
این کمر خم شده ای ست
که سال ها سایه اش را کول کرد
و این
پاهای قلم شده ای ست
که وقتی شعر می نویسم
در را کوبید و
برای همیشه رفت

حالا یک اسکلت روی ویلچر
شب ها
هلال های پازل ماه را می چیند
روزها
با فرمان از جلو نظام
لبخند ها را
پشت شیشه
به صف می کند

عکس های رادیولوژی نشان دادند
بین تمام مهره های کمرم
به اندازه ی یک کلمه فاصله افتاده
وقتی بار شاعری را به دوش می کشم

از این میز تحریر
تا کنار پنجره
راه زیادی نیست که دکترها
غدقن کرده اند
می گویند
نگاه کردن به خانه ی شما
ضرر دارد

لعنت به تمام خوشبختی ها
وقتی پدربزرگ مرحومم در قاب عکس
آستین هایش را بالا زده
تا خون بدهد
لعنت به تمام خوشبختی ها
وقتی هیچ بیمارستانی نمی تواند
بغضم را
به تو
پیوند بزند

دیگر هیچ ملوانی
نامه ای از خلیج فارس به خانه نیاورد
و خواهرم بحرین با تاجی از مروارید
عاشق مردی عرب شد
ماهی ها دسته دسته
با حباب ها خودکشی کردند
موج ها کل کشیدند و
سر به صخره کوبیدند

حالا خلیج فارس
در همه جای این ساحل نشسته
و به جواب های منفی سازمان ملل فکر می کند
به این که بعد از کشف نفت
خودش را آتش بزند

پیراهنی کهنه هستم!
چقدر برچسب های
دوستت دارم
به من زده اند
چقدر وصله های عاشقی

آن قدر به دست و پای
یک چوب لباسی می افتم
تا مرا ببرد
به تنهایی کمد
آن جا که خورشید
با دستگیره ی در
طلوع می کند و
با دستگیره ی در
غروب

 

باد، مادر جن‌ها

فرزندانش را به دشت آورده بود

و از سر بریده بالای نیزه

مدام اجازه جنگ می‌گرفت

باد، همان پیرزنی که با آدم و حوا به دنیا آمد

تنها کسی بود که در لحظه

هم کنار سرِ بی بدن گریه می‌کرد

هم کنار بدنِ بی‌سر

پیرزن طوری می‌وزید و موهای بالای نیزه را تکان می‌داد

که انگار نه انگار

روحی از بدن جداشده است

 

جن‌ها تا زانودر خون فرو رفته بودند

تا کمر در تأسف

تا گردن در بغض‌های ترکیده مادرشان

فرشته‌ها دسته دسته

از بهشت بیرون آمدند

و دو تا یکی

جن‌ها را از واقعه بیرون بردند

 

 

ضامن زعفران های مزرعه پیر زن شد/
تا باد مثل هر سال / دست درازی نکند/
پیر زن بی آنکه بداند/
"آن چند مثقال را"/
به آشپزخانه حرم هدیه کرد و/
مثل هر سال /
هشت روز در صحن شمالی گریه کرد
/
هم ولایتی ها به چشمانش/
چشمه ی رضا می گفتند

جنگ شش روزه...
جنگ کیپور...
جنگ رمضان...
تکانی بخور مرد!
چه می کنی با خودت؟!
چه می کنی با سربازان عاشقت؟!
هر بار نام تو را شنیدم،
یاد تمساحی گیاه خوار افتادم
که در گوشه ای از مرداب تاریک تاریخ
چرت می زد
و گنجشک های دریایی دوستش داشتند
ماهیان آسمانی پرواز می کردند
در آسمان زیر پایش
مصر! چه می کنی با خودت؟!
حرکت کن به سمت سربازان عاشقت
شکارچیان سالخورده
تو را نشانه رفته اند

گل فروش ِ مسلمان در آفریقا
با بوی ِ مغازه اش افطار می کند
و خرده نانش را می گذارد برای مردم سومالی
راننده ی ِاتوبوس ِ بحرینی
با پرتاب ِ سنگی به سوی دشمن
تصمیم دارد
بار دیگر که بخت و اقبال پرید جلوی راهش
با اتوبوسی پر از آمال و آرزو
به ساختمان وزارت کشور بکوبد
من، دانشجویی در مالزی
سکّه ی خورشید را در قلّک دریا می اندازم
به یاد پدربزرگ
که تمام روزه های کودکی ام را خرید
قبل از آنکه بفهمم چگونه مادرم
سفره ای به وسعت همه ی جهان پهن می کند ....

 

روزی برای اجازه
انگشتی بالا آورده بودی
اجازه ندادند
انگشت دیگری به آن افزودی
برای آزادی ...

 

باران به هق‌هق افتاد
وقتی شنید پابوس می‌آیم
دریا كیف‌دستی‌ام شد
با طرح ماهی و موج
كه دردهای نگفتنی‌ام را
در آن ریخته بودم
و دو رود دستگیره‌هایی بودند كه آن را به دستم می‌دادند
یا رضا!
یا رضا بار‌ها دیده‌ام جسدی شناور روی دست‌ها حرمت را طواف می‌كند
و آن وقت است كه مرگ معنا می‌گیرد
بار‌ها دیده‌ام كودكی چند روزه را با آب سقاخانه می‌شورند
و آن وقت است كه زندگی معنا می‌گیرد
مرگ
زندگی
مرگ
زندگی
یك جفتِ تابه‌تا
كه به كفشداری حرم می‌سپارم!
و وقت برگشت
تنها
یكی را پس خواهم گرفت